توسعه پایدار یکی از مهمترین اهداف مدیریت شهری است. پایداری شهرها اساسا بر اجزای ساخته شده محیط شهری استوار است. هرچند توجه به فضای سبز در اشکال مختلف آن از دیرباز مورد توجه بشر بوده است، لیکن امروزه مفهوم شهرها بدون وجود فضای سبز موثر در اشکال گوناگون آن قابل تصور نیست. شهرها به عنوان کانون های تمرکز، فعالیت و زندگی انسان ها برای اینکه بتوانند پایداری خود را تضمین کنند، چاره ای جز پذیرش ساختار و کارکردی متأثر از سیستم های طبیعی ندارند. در این میان کمبود فضای سبز به عنوان جزء ضروری پیکره شهرها می تواند اختلالات جدی در حیات شهرها به وجود آورد. فضای سبز و پارک بخشی از چهره مطلوب شهر را می سازد و یکی از نیازهای ضروری و پدیده های مطلوب زندگی شهرنشینی محسوب می شود. کیفیت و کمیت فضای سبز و پارک در بهبود شرایط محیط زیست نقش موثری دارد. رشد و توسعه روزافزون شهرها، عوارض مدرنیسم و زندگی شهرنشینی، محدودیت امکانات تفریحی، آلودگی هوا و صدا، فشارهای حاصل از کار روزانه و مشکلات تامین هزینه زندگی، آثار نامطلوبی در حیات سالم و فعالیت های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و رفاهی شهرنشینان باقی می گذارد که با توسعه فضاهای سبز تاثیر این عوامل نامطلوب کاهش می یابد. احداث فضای سبز مناسب به ویژه در شهرهایی که آب و هوای خشک دارند و آلودگی هوای تنفسی و صوتی سلامت شهرنشینان را تهدید می کند، از اقدامات ضروری است. در طراحی فضای سبز نه تنها باید اصول زیباشناسی و ویژگی های بومی مورد توجه قرار گیرد، بلکه فضای سبز پیوندی از محیط طبیعی به محیط زیست بوده و سبب نزدیکی و ارتباط انسان با طبیعت می باشد.
